เศรษฐีงาบสวัสดิการ (finale) กรณีอเมริกา

ที่มา Thai E-News

บทความเติมเต็มต่อประเด็นคนมั่งมีล้นหลาม ชนชั้นเจ้านายในสังคมของอังกฤษถูกเปิดโปงว่าได้รับเงินสวัสดิการที่จัดตั้งขึ้นมาช่วยเหลือคนยากจน ดังที่นำเสนอในไทยอีนิวส์มาแล้วสองตอน คือ ฤๅว่าพระราชินีทรงถังแตก และ พระราชินี (a sequel) ทรงเหวยสวัสดิการ

ครั้งนี้จัดเป็น finale จากการวิพากษ์บริษัทยักษ์ใหญ่ในอเมริการับเงินเกื้อหนุนหน้าไม่อาย เรื่อง "บริษัทกลุ่มฟอร์จูน ๕๐๐ รับเงินช่วยจากรัฐ ๖๓,๐๐๐ ล้านดอลลาร์" ในเว็บ pandodaily เมื่อวันที่ ๒๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๗ เขียนโดย เดวิด สิโรตา

จำกันได้ไหมเมื่อประธานาธิบดีโอบาม่าถูกกระหน่ำอย่างหนักต่อคำพูดว่า "คุณไม่ได้เป็นคนสร้าง" เสร็จแล้วดูเหมือนว่าท่านน่ะพูดถูกต้อง อย่างน้อยเกี่ยวกับหลายๆ สิ่งที่บรรษัทมั่งคั่งขนาดยักษ์หลายแห่งสร้างขึ้นมา นั่นเป็นการฉกชิงไปจากงานค้นคว้าชิ้นใหม่ต่อข้อตกลงช่วยเหลือบริษัทใหญ่ๆ ในอเมริกา ๒๕,๐๐๐ แห่งจากเงินภาษีอากรในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมา

รายงานชื่อ "เกื้อหนุนบรรษัท ๑ เปอร์เซ็นต์" จากกลุ่มตรวจสอบผู้เสียภาษี 'กู๊ดจ๊อบเฟิร์ส'แสดงให้เห็นว่าบริษัทใหญ่ๆ ที่สุดของโลกนั้นไม่ได้เป็นแบบอย่างแห่งความพอเพียง และทุนนิยมจำกัด ในทางตรงข้ามพวกนี้ยังคงรับเอาเงินช่วยเหลือเป็นพันๆ ล้านดอลลาร์จากรัฐบาล เงินเกื้อหนุนดังกล่าวจะควรแก่การปกป้องถ้าหากนำไปใช้ในแนวทางที่เสริมสร้างต่อธุรกิจย่อยที่กำลังตั้งไข่

แต่ดังที่ผลการค้นคว้าแสดงให้เห็น เงินเพื่อการพัฒนาเศรษฐกิจล้วนๆ จำนวนสามในสี่ที่จัดสรรให้และแจ้งไว้โดยทางการมลรัฐและรัฐบาลท้องถิ่น ไปตกอยู่กับบริษัทใหญ่ๆ เพียง ๙๖๕ ราย ไปไม่ถึงกิจการย่อยขนาดเล็ก และที่กำลังเริ่มตั้งไข่ซึ่งพวกนักการเมืองมักเสแสร้งว่าเห็นอกเห็นใจเสียเต็มประดา

ผู้ได้ รับประโยชน์แท้จริงจากการให้เงินเกื้อหนุนมักซ่อนอยู่ภายในเปลือกคลุมหลาย ชั้นของบริษัทแม่และข้อตกลงซับซ้อนในการถือครองเป็นเจ้าของ แต่ว่ากู๊ดจ๊อบเฟิร์สทำงานได้ผลในการเชื่อมโยงให้เห็นเส้นทางเงินเกื้อหนุน เหล่านี้ที่ไปถึงบริษัทแม่

กลุ่มตรวจสอบค้นพบว่าเงินเกื้อหนุนสั่งสมจำนวน ๗๕ เปอร์เซ็นต์หรือ ๑๑๐,๐๐๐ ล้านดอลลาร์ ตกไปอยู่กับบริษัทใหญ่ๆ ๙๖๕ แห่ง เพียงแค่บริษัทในกลุ่มฟอร์จูน ๕๐๐ เท่านั้นก็ได้ส่วนแบ่งไปถึง ๑๖,๐๐๐ รายการ มูลค่า ๖๓,๐๐๐ ล้านดอลลาร์แล้ว นอกจากนี้ ๘ บริษัทในจำนวน ๒๐ แห่งที่ได้รับเงินเกื้อหนุนจากภาษีอากรมากที่สุดไม่ใช่บริษัทอเมริกัน ซึ่งหมายความว่าผู้เสียภาษีในสหรัฐถูกบังคับให้ต้องเกื้อหนุนบริษัทต่างชาติไปเสียฉิบ

แน่ละการให้เปล่าเหล่านี้มันตรงกันข้ามกับสิ่งใดๆ ที่เกี่ยวกับ ‘ตลาดเสรี’ มันเป็นจำกัดความของการที่รัฐบาลยื่นมือเข้าไปแทรกแซงในการตลาด แต่กระนั้นภาพพจน์การเป็นตลาดเสรีของบริษัทเหล่านี้ไม่ได้เสียไปแม้แต่น้อย เมื่อพวกเขายื่นมือไปรับเอาเงินสวัสดิการจำนวนมหาศาล

ลองดูที่ค้อชอินดัสตรี้ส์ ทั้งที่สองพี่น้องสกุลค้อชเป็นผู้สนับสนุนทางการเงินใหญ่ของกลุ่มฝ่ายขวาต่อต้านรัฐบาล แม้พวกเขาจะได้รับการเอ่ยถึงว่าเป็นนักกิจกรรมเพื่อตลาดเสรีอันสำคัญของกลุ่มอิสระนิยม พวกนี้ก็ยังพึ่งพาเงินเกื้อหนุนจากรัฐถึง ๘๘ ล้านดอลลาร์

บริษัทเท็คโนโลยี่ใหญ่ๆ หลายแห่งก็เช่นกัน พวกนี้มักจะได้รับการกล่าวถึงว่าประสพความสำเร็จด้วยการไต่เต้าขึ้นมาจากปากกัดตีนถีบ กระนั้นจากที่เห็นได้ด้วยข้อมูลของกู๊ดจ๊อบเฟิร์ส เป็นพวกที่รับเงินเกื้อหนุนจากรัฐบาลทั้งนั้น

ดังเช่นบริษัทอินเทลเป็นตัวอย่าง ที่นำหน้ารายอื่นๆ ด้วยมูลค่าเงินเกื้อหนุน ๕๘ รายการจำนวน ๓,๘๐๐ ล้านดอลลาร์ ตามมาด้วยไอบีเอ็มได้รับการเกื้อหนุนมากกว่า ๑ พันล้านดอลลาร์ ส่วนใหญ่ของบริษัทที่รับเงินเกื้อหนุนเหล่านี้อยู่ในรัฐนิวยอร์ค ซึ่งกำลังรณรงค์อย่างเต็มพิกัดส่งเสริมโครงการเกื้อหนุนด้วยความภาคภูมิ

นอกนั้นมีบริษัทกูเกิ้ลได้รับ ๖๓๒ ล้านดอลลาร์ และยาฮูได้ ๒๖๐ ล้าน ซึ่งส่วนใหญ่ของทั้งสองบริษัทได้มาจากข้อผูกพันในการดำเนินกิจการศูนย์ข้อมูล ไมโครซ้อฟได้ไป ๙๕ ล้าน หลักใหญ่มาจากการยกเว้นภาษีของรัฐวอชิงตัน

แล้วยังมีห้างหุ้นส่วนซิลเวอร์เล้คซึ่งเป็นเจ้าของบริษัท (คอมพิวเตอร์) เดล ได้รับเงินเกื้อหนุนผ่านทางสวัสดิการบรรษัทถึง ๔๘๒ ล้านดอลลาร์

และต้องไม่ลืมบริษัทซ้อฟแวร์ ๓๘ สตูดิโอ ซึ่งปัจจุบันล้มละลายไปแล้ว ก็ได้รับเงินช่วยเหลือจากภาษีของชาวโร้ดไอส์แลนด์ ๗๕ ล้านดอลลาร์ ในเวลาเดียวกับขณะที่ทางการมลรัฐต้องตัดรายจ่ายสวัสดิการเลี้ยงชีพแก่ข้าราชการ

พร้อมๆ กันไปกับการอุ้มชูกิจการที่ควรจะเป็นตัวอย่างของระบบตลาดเสรี เงินเกื้อหนุนสวัสดิการได้ไหลไปยังธุรกิจการเงินที่กลายเป็นปี่เป็นขลุ่ยกับการกู้ชีพไม่รู้จบสิ้นแก่กิจการที่ตกต่ำ และเป็นแบบอย่างบรรษัทสังคมนิยมจกเปรต

ที่จริงแล้วกิจการอย่างยูบีเอส โกลด์แมนแซ็ค แบ๊งค์ออฟอเมริกาและซิตีคอร์ปซึ่งได้รับเงินช่วยเหลือจากภาษีอากรอย่างมหาศาลในช่วงวิกฤตการเงินของประเทศ ล้วนแต่ได้รับเงินเกื้อหนุนเพิ่มเติมเป็นหลายๆ สิบล้านดอลลาร์ นี่จากการค้นพบของกู๊ดจ๊อบเฟิร์ส

เงินได้เปล่าเหล่านี้แน่ละจะต้องถูกเยอะเย้ยว่าเป็นสวัสดิการที่ยื่นให้ถ้าไปสู่คนยากไร้ แต่เหตุที่มันไปถึงมือเครือข่ายธุรกิจร่ำรวยล้นหลามที่มีเส้นสายผูกพันในวงการเมือง มันจึงได้รับการประโคมโหมเชิดด้วยถ้อยคำสวยหรู เช่น สินน้ำใจ หรือกระตุ้นเศรษฐกิจ

คำหวานเคลือบน้ำตาลเหล่านั้นถูกนำมาใช้กันซ้ำซากทั้งที่เงินเกื้อหนุนจำนวนมากเหล่านี้ไม่ได้ลงเอยด้วยการช่วยเพิ่มการจ้างงาน หรือว่าทำให้รายได้สาธารณะเพิ่มขึ้นแต่อย่างใด

เดวิด สิโรตา

เช่นนี้ เองรายงานของกู๊ดจ๊อบเฟิร์สเป็นการตรวจสอบต่อถ้อยวลีเร้าใจทางการเมือง เรื่องการพึ่งพาต่างๆ นานาได้อย่างดี คำหวานเหล่านั้นส่วนใหญ่พุ่งเป้าไปที่พวกคนยากจน ทั้งนี้เนื่องจากพวกคนจนต่างจากบรรดาบริษัทยักษ์ใหญ่ที่ได้รับเงินเกื้อหนุน ทั้งหลายตรงที่พวกเขาไม่สามารถว่าจ้างนักล็อบบี้ และเงินบริจาคก้อนยักษ์เป็นคันรถเพื่อการรณรงค์ให้ตายใจได้ ว่าโครงการอย่างตั๋วแลกอาหารกลายเป็นเสาหลักให้กับวาทกรรมแห่งการเยียวยาที่ เรียกว่า สินน้ำใจ และการพัฒนา

แต่ว่าดังที่รายงานได้พิสูจน์ให้เห็น ถ้าเราจะอภิปรายกันอย่างจริงใจในเรื่องการพึ่งพาและตลาดเสรีละก็ จำเป็นต้องนำประเด็นเงินจำนวนหลายพันล้านดอลลาร์ที่ไหลไปสู่บรรษัทซึ่งผูกพันเหนียวแน่นกับการเมืองมาถกกันให้กระจ่างแจ้งด้วย