พึ่งพาได้ ไพร่ประชา อย่าสับสน
ชี้นกเป็นนก ไม้เป็นไม้ ไม่วกวน
จำต้องทน คุดคู้ ปิดหูตา....
เอาธงตั้ง หยั่งเสียง แล้วเหวี่ยงมัด
ชัดไม่ชัด ถูกหรือผิด เลยคิดว่า
สวมหัวโขน และปลอกคอ รอเวลา
จะเข่นฆ่า หรือเชือดใคร ได้ทันที....
คนรับเคราะห์ เหมาะเหม็ง เพราะเอ็งสั่ง
กี่ภวังค์ ที่เลือนหาย สุดหน่ายหนี
หวังพึ่งพา ยุติธรรม ย้ำสิ่งดี
เหลือแค่นี้..ที่โผล่หน้า มาประจาน....
ตอแหลแลนด์ แดนสนธยา ฟ้าหม่นหมอง
ฉีกครรลอง เรื่องก่อนเก่า เคยเล่าขาน
สิ่งสวยงาม คงเหลือแต่ แค่ตำนาน
ทิ้งลูกหลาน ให้พิศวง งงต่อไป....
๓ บลา / ๒๐ มี.ค.๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น